Bu gün birçok sosyal medyada ve haber sitelerine bir fotoğraf düştü. Bir baba bedenini ateşe vermiş. Sağlık görevlileri onu yaşatmak için büyük bir çaba gösteriyorlar, adamın ise ağzından şu cümleler tekrarlanıyor; "işsizim çocuklarım aç…” cümleleri alevlere karışıp taaaa yüreğimize kadar işliyor.

O fotoğrafı görüp gözleri ıslanmayan bir insan evladı olduğuna inanmıyorum. Birçok baba işsizlik denen cehennemin içinde her gün yanıyor.

Ben bir babayım kendini ateşe veren babadan daha şanslıyım. Kendimi o adamın yerine koyup düşündüm. Torunum ve çocuğum benden bir lokma ekmek bekliyor, ben her gün eli boş geliyorum. İş ve ekmek her insanın hakkı. Bu bilinçteyim, çaresizliğim daha çok artıyor. Utanıyorum ekmek götüremediğim torunumdan, açlıktan yoksulluktan bir deri bir kemik kalmış eşimden utanıyorum. Sabah evden çıkıp tüm kapıları çalıyorum, her kapı iş yok parolasıyla kapanıyor yüzüme.

Usta şair Ahmet Arif’in dizeleri gelir insanın aklına…

“ Utanırım,

Utanırım fıkaralıktan,

Ele, güne karşı çıplak...

Üşür fidelerim,

Harmanım kesat.

Kardeşliğin, çalışmanın,

Beraberliğin,

Atom güllerinin katmer açtığı,

Şairlerin, bilginlerin dünyalarında,

Kalmışım bir başıma,

Bir başıma ve uzak.

Biliyor musun?”

Bilmiyoruz inanın bilmiyoruz. Komşunun hakkının komşudan sorulduğunu bilmiyoruz, komşuluğu akrabalıktan ileri olduğunu söyleyen âlemlerin peygamberinden habersiziz. Unuttuk tüm insani değerlerimizi. Görmez olduk yetimi fukarayı. Birçoğunuzu duyar gibiyim. Bizden önce devlet baba görmeli.

Evet, haklısınız: bizden önce bedenini ateşe veren vatandaşı o mahallenin muhtarı görmeliydi. Görüp o kentin valisinin kaymakamın kapısını çalmalıydı. Yani kısacası baba dediğimiz devlet o adam eline benzin vidonunu almadan bu olayı önlemeliydi.

Adam kibriti çakmadan haykırmış "ben işsizim, çocuklarım aç aç..."

Duymadık ta ki alevler bedenini sarana kadar, kör, sağır ve dilsiz olduk.

Şimdi çok namuslu basın "adam açım demedi ruhi bunalımdaydı" diyecek.

Ya Allah aşkına biz ne zaman koptuk insanlığımızdan?

Ne zaman hayvandan beter oldu bazılarımız.

Açlık, yoksulluk ve işsizlik yok diye yazan yüz karası meslektaşlarımdan utanıyorum.

O fotoğraf ağlattı beni. Bir anda ben yandım bedenim öylesine utanç ve yapamadığım insanlığımın pişmanlığındayım…